Sizi, İlk ve Son Kez Dinle(yebil)mek ... 
Abdullah Sezer
Tarih: 24 Aralık 2001, Pazartesi. Saat: 13:30. Yer: Marmara Üniversitesi Haydarpaşa Kampüsü, tarihî R Salonu ... Sevgili kürsü arkadaşım Emrah KI­RIT’la birlikte, siz hocalarımıza birer buket çiçek alıp koştuk panele. Konu: “Anayasacılığımızın 125 Yılı (1876-2001)”.
Yazgının garip bir cilvesi işte ... Sizi, yüz yüze ilk kez dinleyecektim, ama ne var ki, aynı zamanda son oldu. Aslında yalnızca benim için değil, her­kes için ... O tarihten sonra hiç kimsecikler, sizi tekrar dinleyemedi. Konuşma­nızın sonunda, her zamanki kıvrak zekânızla, hâlâ kulaklarımda olan şu vurguyu yapıyordunuz: “Bitirirken bir şey söyleyeceğim. Yani, ‘asgarî müşte­rekler Anayasası’ dedi, doğrudur; ‘askerî müşterekler Anayasası’ değil”. Ve, paneli organize eden, Prof. KABOĞLU hocam, hemen ardından şöyle diyordu: “Evet, şimdi tabiî artık söylenecek bir şey kalmadı”. Ancak, söylenecek daha o kadar çok şey vardı ki. Son sözü, sunulan taptaze çiçekleri kucaklayınca, yine siz söylediniz: “Çok teşekkürler ederim, sağ olun, varolun” derken, her za­manki sevecenliğiniz ve içtenliğinizle, buz gibi salonu dolduran öğrencilerinize sımsıcak gülümsüyordunuz hocam. Gerçi, her ne kadar, gözlerinizin içi umutla baksa da; uzun bir yolculuğa çıkarcasına gözlerinizin dolu dolu oluşunu, hiç ama hiç unut(a)mayacağım. Birkaç gün sonra, bant kaydınızı deşifre ederken, o son cümlenizdeki titremenin sessizce veda anlamına geldiğini, ta içimin derinliklerinde his­setmiştim.
Gelip çattı yine, hüzün ayı Eylül... Ah zaman ... Her güzelliği alıp götü­ren, her iyi insandan bizi yoksun bırakan, Dünya’nın tüm hazinelerini bir araya getirip versek bile, değil uçup giden yılları, bir saniye öncesini bile satın ala­mayacağımız zaman ... Sizi, ne biz öğrencilerinize, ne meslekdaşlarınıza, ve ne de, özgürlüğe uzanan ellere, aslâ ve aslâ unuttur[a]mayacak... Saygıdeğer bi­lim adamı ve yüreği güzel insan, Prof. Dr. Bülent TANÖR Hoca’mızın anı­sına saygıyla...